*****

Było sobie życie cyfrowe…

W ciągu ostatnich sześciu dekad moc obliczeniowa komputerów zwiększyła się bilionkrotnie.
Dziś smartwatch posiada większą moc obliczeniową niż pierwszy komputer. Żyjemy w czasach, w których tempo życia nieustannie rośnie, a świat stał się przestrzenią natychmiastowości. Jednak tempo rozwoju człowieka pozostaje niezmienne – nasz mózg ma wciąż tę samą moc obliczeniową co wcześniej. Przykładowo, każdego dnia na YouTube publikowane są materiały wideo, których obejrzenie zajęłoby 30 lat. Rozwój człowieka jest biologicznie uwarunkowany, a żadne technologie ani kultury nie mogą tego zmienić. Pewne podstawowe potrzeby, takie jak sen, są niezmienne, niezależnie od epoki historycznej, w której żyjemy.

Według amerykańskiego psychologa A. Maslowa człowiek musi zaspokajać potrzeby fizjologiczne, bezpieczeństwa, akceptacji, uznania i samorealizacji. Choć postęp technologiczny wpłynął na sposoby ich realizacji, same potrzeby pozostały niezmienne. Początkowo Internet był narzędziem zdobywania wiedzy i informacji. Z czasem jednak stał się przestrzenią umożliwiającą komunikację, budowanie relacji, rozrywkę oraz spełnianie potrzeb przynależności, uznania i samorealizacji. Rzeczywistość cyfrowa stała się miejscem, w którym toczy się znacząca część naszego życia – pracujemy, uczymy się, bawimy, kochamy, wspominamy, planujemy i szukamy akceptacji.

Dla młodzieży świat cyfrowy jest miejscem ucieczki od dorosłych. W przestrzeniach wirtualnych tworzą zamknięte społeczności, własny język, systemy kodów oraz nowe formy wyrażania siebie, zyskując poczucie prywatności i swobody. W efekcie subkultury młodzieżowe, które kiedyś wpływały na tożsamość młodych ludzi, niemal całkowicie zniknęły, ustępując miejsca mediom społecznościowym. To właśnie tam młodzi ludzie szukają akceptacji, budują swoją tożsamość i kształtują osobowość. Media społecznościowe pełnią rolę areny, gdzie można uzyskać zarówno pochwałę, jak i krytykę, co wpływa na proces kształtowania indywidualności oraz tożsamości społecznej. Fragment “Alicji w Krainie Czarów” autorstwa L. Carrolla idealnie ilustruje zanurzenie
w cyfrowych przestrzeniach oraz mnogość aktywności wirtualnych, które stały się nieodłącznym elementem współczesnego życia.

„Alicja zerwała się, bo błysnęła jej myśl, że nigdy jeszcze nie widziała Królika mającego kieszonkę kamizelki i zegarek, który mógłby z niej wyjąć; więc płonąc z ciekawości przebiegła łąkę w pościgu za nim, w sam czas, żeby zauważyć, że wskoczył do wielkiej nory króliczej na skraju żywopłotu. Już w następnej chwileczce Alicja wpadła tam za nim, nie zastanawiając się w ogóle, jakim cudem uda jej się stamtąd wydostać. Nora królicza biegła przez pewien czas prościuteńko jak tunel, ale później niepodziewanie zanurkowała w dół; tak niespodziewanie, że Alicja nie zdążyła nawet pomyśleć o tym, jak by się zatrzymać, i spostrzegła, że spada w głąb czegoś, co było, jak się wydawało, bardzo głęboką studnią. Albo ta studnia była bardzo głęboka, albo może Alicja opadała tak powoli,
bo lecąc w dół miała masę czasu, żeby się rozejrzeć i pomyśleć ze zdumieniem o tym, co ją może czekać za chwilę. Najpierw spróbowała spojrzeć w dół, żeby stwierdzić, do czego się zbliża, ale było za ciemno, żeby coś dostrzec: później przyjrzała się ścianom studni i spostrzegła, że zajmowały ją szafy i półki na książki: od czasu do czasu dostrzegła mapy i obrazy zawieszone na kołkach. W przelocie zdjęła z jednej z półek słoik z nalepką: „POMARAŃCZOWA MARMOLADA”, ale ku jej wielkiemu rozczarowaniu był on pusty, nie chciała upuszczać słoika w obawie, że może zabić kogoś w dole, więc spadając obok jednej z szaf wstawiła go do niej. (…) Alicja poczuła, że jest trochę śpiąca (…) gdy niespodziewanie, gruch! buch! upadła na stos gałązek i zwiędłych liści — i spadanie ustało. Alicja nie poniosła najmniejszej szkody i już po chwileczce zerwała się na nogi: uniosła głowę, lecz w górze było zupełnie ciemno. Przed nią rozciągał się następny długi korytarz, a pędził nim ciągle jeszcze widoczny Biały Królik. Nie wolno było stracić ani chwilki. Alicja ruszyła jak wicher i zdążyła jeszcze usłyszeć Królika, który dobiegając do zakrętu, powiedział: — Ach, na me uszy i wąsy, jak późno już! — Była tuż za nim, ale gdy zakręciła, Królik zniknął z pola widzenia: znajdowała się w długiej, niskiej sali, oświetlonej szeregiem lamp zwisających spod sklepienia. Sala miała wiele drzwi, ale wszystkie były zamknięte na klucz: a gdy Alicja przeszła tam i na powrót, próbując je kolejno otworzyć, zawróciła zasmucona ku środkowi sali, zastanawiając się, jakim sposobem potrafi kiedykolwiek wydobyć się stąd. Niespodziewanie natknęła się na trójnogi stolik, całkowicie wykonany ze szkła: nie leżało na nim nic, prócz malusieńkiego złotego kluczyka, więc natychmiast przyszło jej do głowy, że może należy on do którychś drzwi sali, lecz niestety! albo zamki były za wielkie, albo kluczyk za mały, w każdym razie nie otworzyła nim żadnych drzwi. Mimo to, gdy po raz drugi rozpoczęła wędrówkę wokół sali, natknęła się na niską kotarę, której przedtem nie zauważyła; za tą kotarą znajdowały się niewielkie drzwiczki, wysokie na mniej więcej piętnaście cali: spróbowała wsunąć kluczyk w zamek i ku jej wielkiej uciesze — pasował! Alicja otworzyła drzwiczki i odkryła, że znajduje się za nimi przejście niewiele szersze niż szczurza nora: uklękła i zajrzawszy w głąb przejścia, dostrzegła najpiękniejszy ogród, jaki kiedykolwiek moglibyście zobaczyć. Jakże zapragnęła wydostać się z tej mrocznej sali i móc błądzić pośród jasno ukwieconych klombów i chłodnych wodotrysków, ale nawet głowy nie mogła przesunąć przez framugę drzwi. — „A gdyby nawet udało mi się przesunąć głowę —pomyślała biedna Alicja — niewielki byłby z niej pożytek, pozbawionej ramion. Och, jakbym chciała wsunąć się W siebie jak luneta! Myślę, że mogłabym, gdybym tylko wiedziała, jak zacząć”. Bo, widzicie, tak wiele zdumiewających rzeczy wydarzyło się ostatnio, że zaczęła uważać już tylko nieliczne z nich za naprawdę niemożliwe.”

Cyfrowa rzeczywistość zdaje się nie mieć końca – oferuje nieskończone możliwości i atrakcje, przez co coraz trudniej znaleźć coś, co wydaje się poza jej zasięgiem. Jednak w tym bezkresie treści, kont, ludzi, zdjęć i filmów młody człowiek może łatwo się pogubić. Platformy takie jak Instagram i Facebook kreują wizję idealnego życia, będąc niczym sceny teatralne udające rzeczywistość. Wpływają na sposób, w jaki postrzegamy zarówno ludzi wirtualnych, jak i tych z realnego otoczenia. Obecnie jesteśmy świadkami kultu jednostki – każda osoba musi swoimi działaniami zdobywać akceptację i uznanie innych.

Wśród młodych coraz większą popularność zdobywają różnego rodzaju wyzwania, tzw. challenges, które są podejmowane i publikowane w sieci jako dowód realizacji. Dla dzieci informacje dostępne online często stanowią absolutną prawdę, a media społecznościowe stają się ich głównym oknem na świat. Technologia przenika niemal każdą sferę naszego życia – od komunikacji, zdobywania informacji, przez rozrywkę, po organizację codziennych obowiązków. Wszystko wokół nas staje się „inteligentne” (smart), a narzędzia sztucznej inteligencji ułatwiają życie, jednocześnie ograniczając naszą zdolność do samodzielnego myślenia, zapamiętywania, planowania
czy nawiązywania głębokich relacji.

Granica między rozwojem technologicznym a jego ingerencją w podstawowe ludzkie potrzeby jest niezwykle delikatna. Jeśli technologia zaczyna dominować nad tymi potrzebami, można mówić o jej przekroczeniu. Media wpływają nie tylko na rozwój dzieci i młodzieży, ale także na funkcjonowanie rodzin – zmieniają jakość relacji między rodzicami a dziećmi oraz sposób spędzania wolnego czasu. Nadmierne korzystanie z ekranów prowadzi u najmłodszych do problemów takich jak otyłość, wady postawy, opóźnienia w rozwoju mowy, trudności z koncentracją czy uzależnienia.

Cyfrowy świat stawia sobie za cel przyciągnięcie i utrzymanie naszej uwagi, co prowadzi do zależności, a nawet uzależnienia. To na dorosłych spoczywa odpowiedzialność za zapewnienie młodemu pokoleniu zdrowych warunków rozwoju – zarówno fizycznego, jak i psychicznego – oraz wspieranie ich kreatywności, dobrostanu i umiejętności społecznych. Aby rozwój dzieci był harmonijny, konieczne jest dostarczenie im właściwego środowiska zewnętrznego.

Dobrze wykorzystane media elektroniczne mogą wspierać proces wychowawczy, a nawet integrować rodzinę, jeśli czas spędzany przy technologii będzie dobrze zaplanowany. Media stały się nieodłącznym elementem życia, przynosząc zarówno korzyści, jak i zagrożenia. Z jednej strony umożliwiają młodym ludziom zdobywanie wiedzy i lepsze rozumienie świata, z drugiej – wydają się oddalać ich od zrozumienia samych siebie. Dlatego edukacja medialna oraz zaangażowanie dorosłych w proces wychowania są kluczowe, aby nauczyć młode pokolenia korzystania z technologii w sposób świadomy i unikania jej niebezpieczeństw.

CYFROWY DEKALOG

Jak wspierać odpowiedzialne korzystanie z mediów cyfrowych przez dzieci


ZASADA NR 1: Wspólne odkrywanie mediów cyfrowych

Nie ograniczaj swojej roli do bycia jedynie osobą, która kupuje telefon i opłaca rachunki.
Angażuj się w rozmowy na temat bezpiecznego korzystania z mediów cyfrowych oraz zasad ich używania, zwłaszcza w kontekście obecności na portalach społecznościowych.

ZASADA NR 2: Ucz się przez naśladowanie

Dzieci uczą się poprzez obserwację swoich rodziców, dlatego warto rozwijać swoje kompetencje cyfrowe, ucząc się od nich. Jako rodzice mamy kluczowy wpływ na kształtowanie wzorców korzystania z technologii przez nasze dzieci. Możemy również zwiększać swoje umiejętności, korzystając z wiedzy naszych dzieci. Nie wahaj się zainstalować nowych aplikacji na swoim smartfonie i poprosić dziecko o pomoc w ich obsłudze. Pozwoli Ci to lepiej zrozumieć ich cyfrowy świat.

ZASADA NR 3: Wspólne ustalanie zasad korzystania z mediów

Odpowiedzialne korzystanie z mediów cyfrowych powinno opierać się na ustalonych zasadach. Wspólnie z dzieckiem stwórz zasady dotyczące korzystania z urządzeń, tak aby czuło ono,
że ma wpływ na ich kształt. Ważne jest konsekwentne przestrzeganie tych zasad.

ZASADA NR 4: Aktywnie spędzaj czas wolny

Wspólne spędzanie czasu na świeżym powietrzu stymuluje rozwój dzieci różnorodnymi bodźcami.
Do 14. roku życia mózg dziecka kształtuje się intensywnie, dlatego warto zastępować czas przed ekranem kreatywnymi zabawami i aktywnościami rozwijającymi zainteresowania.

ZASADA NR 6: Okazuj miłość i wsparcie

Silna relacja z rodzicami jest kluczowym czynnikiem chroniącym dzieci przed uzależnieniami i innymi problemami społecznymi. Przytulaj swoje dziecko, mów mu, że je kochasz i że jest dla Ciebie ważne. Takie gesty budują poczucie bezpieczeństwa i akceptacji.

ZASADA NR 7: Kultura offline

W świecie, gdzie młodzież jest ciągle połączona z siecią, ważne jest świadome przebywanie offline. Można to osiągnąć poprzez organizowanie dni bez telefonów w weekendy lub wspólne spacery
bez elektroniki. Zastąp korzystanie z urządzeń mobilnych innymi formami spędzania czasu,
takimi jak gry planszowe czy wspólna zabawa.

Wdrażając te zasady w życie, możemy pomóc naszym dzieciom odpowiedzialnie korzystać z mediów cyfrowych oraz wspierać ich zdrowy rozwój w świecie technologii.

Izabela Wilk-Skubela

Bibliografia:

• Nosek-Kozłowska K., „Oddziaływanie mediów elektronicznych na rozwój i wychowanie małego dziecka – narracje pedagogów”, „Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze”, nr 5, 2023, (s. 39–48)
• Carrol L., Słomczyński M., „Przygody Alicji w Krainie Czarów. Alicja w Krainie Czarów. Tom 1”., Nasza Księgarnia, Warszawa, 2019, (s. 15-17)
• Andrzejczak J,. „Cyfrowe getta młodzieży. Jak wyjść z zaklętego kręgu?”, https://www.tygodnikpowszechny.pl/cyfrowe-getta-mlodziezy-jak-wyjsc-z-zakletego-kregu-185182 [dostęp: 13.10.2024r.]
• Andrzejczak J., „Uzależnienia cyfrowe dzieci i młodzieży”. https://andrzejczakszkolenia.pl/product/uzaleznienia-cyfrowe-dzieci-i-mlodziezy-zaswiadczenie-zgodne-z-men/  [dostęp: 13.10.2024r.]

*****

*****

*****

*****

Jak rodzic może pomóc dziecku w sytuacji kryzysowej?

„W życiu dzieci, podobnie jak w życiu dorosłych, zdarzają się sytuacje powodujące bardzo silny stres i ogromne napięcia emocjonalne. Jeśli w wyniku takich wydarzeń młody człowiek nie potrafi funkcjonować tak, jak czynił to do tej pory, mówimy wówczas o kryzysie psychologicznym. Dlaczego? Bo w miarę narastania sytuacji stresowej zwykłe mechanizmy radzenia sobie nie przynoszą dziecku ulgi, nadal odczuwa ono ekstremalnie silne emocje: lęk, wrogość, bezradność, beznadziejność, poczucie wyobcowania względem siebie, rodziny, grupy rówieśniczej. Na dodatek postrzega tę sytuację jako przekraczającą jego wytrzymałość i niemożliwą do pokonania. W związku z tym cierpi, przeżywa utratę kontroli i bezradność.”

Fragment artykułu: Dostrzec uczniów z pokolenia płatków śniegu

Co zatem może zrobić rodzic, aby pomóc dziecku w trudnej sytuacji? Warto zastanowić się nad wprowadzeniem do swojej relacji z dzieckiem dwóch ważnych zasad:

  1. Zasady otwartej i bezpiecznej komunikacji – pełnej empatii, otwartości, troski, zrozumienia i humoru. Wówczas istnieje duża szansa na to, że gdy dziecko napotka jakiś problem, chętniej przyjdzie się tym podzielić. Jeżeli tak się stanie, bardzo ważne jest, aby dziecko poczuło się wysłuchane  i zrozumiane, a nie oceniane!
  2. Zasada pierwszej pomocy emocjonalnej, która opiera się na trzech prostych, ale ważnych krokach: zauważ à porozmawiaj à działaj.

Zauważ – to niezwykle ważne, aby osoby najbliższe dziecku w porę zauważyły, że dzieje się coś niedobrego. Objawy kryzysu mogą być różne. Poniżej znajdują się te najbardziej powszechne, na które warto być szczególnie wyczulonym:

emocjonalne – drażliwość, labilność emocjonalna, impulsywność, pobudzenie psychoruchowe, intensywny lęk, przerażenie, rozpacz, złość, poczucie winy i klęski, bezradność i poczucie beznadziejności, niepokój o przyszłość, zaprzeczanie, zmęczenie, brak poczucia bezpieczeństwa, poczucie utraty kontroli, żal, wściekłość, otępienie, niepewność, panika, depresja, frustracja, oszołomienie,

zachowania – bierność, bezczynność, niechęć do aktywności, nawet tych sprawiających wcześniej przyjemność, zmiany aktywności, zwiększenie zależności od otoczenia, intensyfikacja działań nieprzemyślanych i (lub) patologicznych (alkohol, narkotyki), wybuchy gniewu, reakcje histeryczne lub reakcje bardzo osłabione, zmiana w sposobie komunikowania się, płacz, pobudzenie ruchowe, brak dbałości o wygląd, autoagresja, zainteresowanie tematyką śmierci i samobójstw,

poznawcze – obniżenie wyników w nauce, problemy z koncentracją, pamięcią, utrata zwykłej zdolności rozwiązywania problemów i podejmowania decyzji (dezorientacja, brak logicznego myślenia, zawężenie pola uwagi, kłopoty z koncentracją, koszmary senne),

biofizjologiczne – pocenie się, biegunka, wymioty, bóle, wysypki, problemy z oddychaniem, męczliwość, zmiana/utrata apetytu, zaburzenia snu (za dużo lub zbyt mało snu, nocna aktywność, problemy ze wstaniem z łóżka), nasilone skargi na obawy somatyczne.

Porozmawiaj – jeżeli zauważysz u swojego dziecka niepokojące objawy, podziel się swoimi przemyśleniami i emocjami, które ci towarzyszą. Zachęć dziecko do rozmowy na ten temat, ale nie wypytuj. Okaż chęć wysłuchania go. Możesz również pomóc dziecku nazwać jego emocje, jeżeli ono samo jeszcze tego nie potrafi, mówiąc na przykład: „Ta sytuacja musiała być dla ciebie bardzo przykra, pewnie poczułeś/aś się potraktowany/a niesprawiedliwie”. Pamiętaj, aby rozmowa była spokojna. Jeżeli wiesz, że ta sytuacja wzbudza w tobie silne emocje, odłóż rozmowę na później.

Działaj – pamiętaj o tym, aby nie zostawiać dziecka samego z problemem. Czasami wysłuchanie i spokojna rozmowa są wystarczające, natomiast bywają także sytuacje, w których rodzic musi podjąć działania. Może konieczna będzie rozmowa z wychowawcą klasy lub innymi osobami z otoczenia dziecka? A może warto poszukać pomocy specjalisty, który udzieli dziecku profesjonalnej pomocy? W takiej sytuacji dobrym rozwiązaniem jest skorzystanie z pomocy pedagoga lub psychologa szkolnego, do czego bardzo zachęcamy. Wsparcie można otrzymać również tutaj:

· 800 100 10 – Wsparcie dla Nauczycieli i Rodziców

· 800 70 22 22 – Linia Wsparcia

· 116 123 – Kryzysowy Telefon Zaufania

Opracowała psycholog Dominika Krysińska w oparciu o artykuł „Dostrzec uczniów z pokolenia płatków śniegu”

*****

*****

*****

POZYTYWNA DYSCYPLINA

Wielu z nas ma w domu przedszkolaka, zastanawiamy się, co mamy zrobić, gdy dziecko gryzie, nie słucha co do niego mówimy, krzyczy, jest agresywne czy kłóci się.

Czasami rodzice zastanawiają się, jak ja (rodzic) mam zareagować na zachowanie mojego dziecka. W jaki sposób je zdyscyplinować?

Z odpowiedzią na to pytanie przychodzi pozytywna dyscyplina, która nie ma nic wspólnego z karą.

Aby zbudować dobrą relację z dzieckiem według pozytywnej dyscypliny należy zwrócić uwagę na:

  • Wzajemny szacunek-  rodzice wyrażają stanowczość, okazując szacunek sobie oraz wymogom sytuacji, okazując i szanując potrzeby dziecka;
  • Rozumienie przekonania stojącego za zachowaniem – za każdym ludzkim zachowaniem stoi jakiś cel. Będziesz skuteczniej wpływał na zachowanie swojego dziecka i zmieniał je, kiedy zrozumiesz motywacje leżącą u jego podstaw;
  • Skuteczna komunikacja – rodzice i dzieci mogą nauczyć się dobrze słuchać i zwracać  się do siebie nawzajem z szacunkiem, by prosić o to,  czego potrzebują;
  • Rozumienie świata dziecka – poznanie dziecka pozwoli Ci lepiej poznać jego zachowanie;
  • Dyscyplina, która uczy – skuteczna dyscyplina uczy wartościowych umiejętności społecznych oraz życiowych i nie zawiera w sobie ani elementów pobłażliwości, ani kary;
  • Koncentracja na rozwiązaniach zamiast na karze – poczucie winy nigdy nie rozwiązuje żadnych problemów. Na początku to ty samodzielnie decydujesz, jakie będzie twoje podejście do problemów i wyzwań, ale wraz z upływem czasu nauczysz się współpracować ze swoim dzieckiem, by wspólnie z nim znajdować pomocne i pełne szacunku rozwiązania;
  • Zachęta – zachęta to docenianie postępów i wysiłku, a nie tylko sukcesów. Dzięki niej dzieci rozwijają wiarę we własne siły i umiejętności;
  • Dzieci zachowują się lepiej, kiedy czują się lepiej – jakim cudem rodzice wpadli na ten szalony pomysł, żeby dzieci zachowywały się lepiej, najpierw należy sprawić, by doświadczyły wstydu, a nawet bólu? Dzieci chętniej współpracują, uczą się nowych umiejętności i okazują ciepłe uczucia wtedy, kiedy ze strony dorosłych czują zachętę, wsparcie i miłość;

Źródło: „Pozytywna dyscyplina dla przedszkolaków”  Nelsen Jane, Erwin Cheryl, Duffy Roslyn Ann.

*****

DO POBRANIA

*****

DO POBRANIA

*****

INFORMACJE : DO POBRANIA

Інформація: завантажити



*****

Jak chronić zdrowie psychiczne podczas epidemii?

Obecna sytuacja epidemiczna oraz związane z tym zmiany w funkcjonowaniu społecznym mogą znacząco wpływać na nasze samopoczucie, wywołując niepokój oraz lęk. W tym okresie powinniśmy zadbać zarówno o swoje zdrowie fizyczne, jak i psychiczne.

1. Nie pozwól, by nadmiar informacji pogorszył Twój nastrój.

Korzystaj z wiarygodnych źródeł wiedzy. Rób przerwy od social mediów i serwisów informacyjnych – zwłaszcza jeśli czujesz, że narasta w Tobie niepokój i lęk.

Dostosuj liczbę i rodzaj informacji o epidemii do Twojego samopoczucia i potrzeb. Niektóre informacje mogą poprawić Twój nastrój – spróbuj je odnaleźć i wykorzystać w budowie odporności psychicznej Twojej i osób w Twoim otoczeniu     w tym trudnym dla wszystkim czasie.

2.  Dbaj o podtrzymywanie kontaktów społecznych w bezpieczny sposób.

Podziel się z bliskimi tym, co cię cieszy i tym, co cię niepokoi i martwi. Wspólnie łatwiej poradzić sobie z problemami. Budowaniu więzi sprzyja regularny kontakt np. o stałej określonej porze.

4. Dbaj o swoje zdrowie fizyczne – odżywiaj się prawidłowo, zadbaj o odpowiednio długi sen

5. Jeśli przebywasz w domu, zaplanuj jak spędzić czas izolacji  

Zaplanuj aktywności, które lubisz albo które są pożyteczne, które zajmą twoje myśli   i które sprawią, że czas szybciej minie. Może to być np.: czytanie, gotowanie, oglądanie filmów. Możesz wykorzystać czas na odpoczynek lub na naukę i rozwój osobisty.

6. Dbaj o bezpieczeństwo w sytuacji kiedy musisz wyjść z domu

(źródło: Portal Gov.pl (www.gov.pl))

*****

Gdzie znajdziesz pomoc w przypadku pogorszenia stanu psychicznego?

1. Skontaktuj się ze specjalistą poradni zdrowia psychicznego.

Jeżeli niepokojące objawy w zakresie zdrowia psychicznego mają nasilony charakter albo zauważyłeś je już wcześniej, a obecnie odczuwasz pogorszenie samopoczucia, warto abyś skontaktował się ze specjalistą w poradni zdrowia psychicznego.

Jak to zrobić?

  • Skontaktuj się z poradnią zdrowia psychicznego dla dorosłych lub dzieci i młodzieży.  

Telefon do poradni najłatwiej znajdziesz przez wyszukiwarkę internetową. Informację na temat placówek udzielających świadczeń możesz znaleźć na stronie: 

https://www.nfz.gov.pl/o-nfz/informator-o-zawartych-umowach/ 

2. Jeśli szybko potrzebujesz wsparcia zadzwoń na telefon zaufania.

Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży prowadzony przez Fundację Dajemy Dzieciom Siłę

  • Tel. 116 111  (czynny całą dobę)

Telefon dla rodziców i profesjonalistów w sprawie bezpieczeństwa dzieci prowadzony przez Fundację Dajemy Dzieciom Siłę

  • Tel.800 100 100 (czynny od poniedziałku do piątku w godzinach 12:00-15:00. Rozkład dyżurów na stronie internetowej: https://800100100.pl)

Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka:

  • Tel.: 800 121 212 (czynny całą dobę)

3. Zadzwoń do jednego z miejsc, które udziela wsparcia w związku ze specyficznymi problemami zdrowia psychicznego.

Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie “Niebieska Linia”:

Konsultacje w sprawie przemocy w rodzinie (dla ofiar i świadków)

  • Tel.: 800 120 002 

Ogólnopolski Telefon Zaufania Narkotyki:

Telefon zaufania dla osób uzależnionych od narkotyków prowadzony przez Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii 

  • Tel.: 800 199 990 (czynny codziennie w godzinach 16:00-21:00)

Telefon Zaufania Uzależnienia Behawioralne:

Telefon zaufania dla osób z uzależnieniami behawioralnymi przy Instytucie Psychologii Zdrowia PTP 

  • Tel.: 801 889 880 (czynny codziennie w godzinach 17:00-22:00)

4. Pomoc lokalna

Poradnia Psychologiczno – Peadgogiczna w Gliwicach. 

Termin  wizyty w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej  umawia opiekun prawny dziecka  telefonicznie lub osobiście w sekretariacie Poradni albo  za pośrednictwem szkoły lub przedszkola, do którego uczęszcza dziecko. Można również skorzystać z usługi e-porada, która  pozwala odpowiedzieć na pytania dot. badań w  Poradni, wstępnie zweryfikować konieczność wizyty u specjalisty, rozwiać wątpliwości i obawy związane z osobistym uczestniczeniem w konsultacji, diagnozie czy terapii.

ul. Gierymskiego 1, Gliwice tel. 32  231-05-69
e-mail:  sekretariat@ppp.gliwice.eu

NZOZ Diada Centrum Terapii Systemowej i Pomocy Psychologicznej

ul. Zwycięstwa 37
44-100 Gliwice

Budynek Mendelsohna

Ośrodek środowiskowej opieki psychologicznej i psychoterapeutycznej dla dzieci i młodzieży-NFZ

ul. kard. Stefana Wyszyńskiego 37
44-120 Pyskowice

****

Zachęcamy Państwa do lektury magazynu “Ze zdrowiem” poświęconemu zdrowiu psychicznemu dzieci i młodzieży. “Dbanie o zdrowie psychiczne dziecka jest ważne na każdym etapie jego rozwoju, a rola rodzica w tym zadaniu – nie do przecenienia. Jeżeli nauczymy dziecko samoakceptacji i rozwiązywania problemów, będzie lepiej radzić sobie z wyzwaniami w dorosłym życiu” (“Ze zdrowiem” nr 5, 2021r. str.3).
W artykule znajdą Państwo informacje, o tym:
– co można zrobić, aby wspierać dziecko i nauczyć je samoakceptacji;
– jakie znaczenie dla dziecka ma rozmowa i bliska więź;- sytuacje i powody, które mogą wpływać na kryzys psychiczny;
– jaką pomoc oferuje system opieki zdrowotnej i szkoła. 

DO POBRANIA

****

****

****

ZNAMIĘ? ZNAM JE?

Uczniowie klas VII i VIII naszej szkoły biorą udział w programie edukacyjnym  „Znamię? Znam je?” dotyczącym profilaktyki  czerniaka.  Celem zajęć jest przekazanie wiedzy na temat czynników ryzyka zachorowania na czerniaka,  uświadomienie zagrożeń i zasad profilaktyki oraz wartości odpowiednich zachowań i postaw.

Zachęcamy również rodziców do zapoznania się z najważniejszymi informacjami dotyczącymi czerniaka.

****

SQUID GAME – serial nie dla dzieci!

“Squid Game” to ośmiodcinkowy seria na Netfixie i opowieść o zabójczym teleturnieju, w którym setki uczestników ryzykują życie, by zdobyć cenną nagrodę. Na ekranie jest to pokazywane                    w sposób bardzo realistyczny. Obok brutalnych scen w filmie widać strach i rozpacz bohaterów oraz bezwzględne okrucieństwo ich oprawców. Popularność filmu wśród dzieci i uśpiona czujność rodziców może być związana z mylącą stylistyką, jaką posługują się autorzy serialu – przebrania strażników, maski, tajemnicza postać koordynatora gry, kolorowa arena, na której dochodzi do rozgrywek. W błąd wprowadzić być może też to, że film nawiązuje do gier dziecięcych, jak „Raz, dwa, trzy, Baba Jaga, patrzy” itp.

Jak piszą przedstawiciele Fundacji Dajmy Dzieciom Siłę: „Z dziećmi, które oglądają lub już widziały serial, warto porozmawiać; zapytać o ich odbiór, emocje. Powiedzieć, że negatywne, przemocowe zachowania aktorów nie pokazują realnych sytuacji i nie można ich pod żadnym pozorem naśladować; wesprzeć dzieci, u których kontakt z serialem wywołał niezrozumienie i niepokój.

Ważne, by zadbać o przyjazną atmosferę takiej rozmowy, nie oceniać, nie mieć do dziecka pretensji i żalu”.

Zachęcam do przeczytania całego artykuły Fundacji, który znajduje się w linku poniżej.

SQUID GAME – serial nie dla dzieci! – Co nowego w Fundacji? – O Fundacji – Site (fdds.pl)



****




ŚWIATOWY DZIEŃ ZDROWIA PSYCHICZNEGO

DO POBRANIA

Jak chronić dziecko przed zagrożeniami wirtualnego świata?

Drodzy rodzice,

serdecznie zapraszamy Was do zapoznania się z treścią poniższej broszury.
DO POBRANIA

POWRÓT DO SZKOŁY – WSKAZÓWKI DLA RODZICÓW

DO POBRANIA

Drodzy uczniowie, rodzice,

W czasie koronawirusa szkoła przeniosła się w zacisze naszych domów, niegdyś miejscem przeznaczonym do odpoczynku i spędzania czasu wolnego.
Zajęcia, zadania czy praca do wykonania online to teraz rzeczywistość każdego ucznia. Nowy tryb nauki, sposób życia, a także planowanie dnia wbrew pozorom nie jest łatwe. Dla wszystkich osób, które potrzebują wsparcia informujemy, że również w okresie nauki zdalnej możecie Państwo również korzystać z pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej w naszej szkole. Do Państwa dyspozycji jest pedagog i psycholog szkolny, z którymi można kontaktować się poprzez e-dziennik.

Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna ul. Gierymskiego 1, Gliwice zawiesza wszelkie działania ze względów bezpieczeństwa.
Wsparcie dla dzieci, młodzieży i rodziców Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna zapewnia w okresie zawieszenia działalności poprzez następujące formy:
• strona internetowa (http://poradnia.gliwice.pl/)
• e-porady, formularz zgłoszeniowy
• messenger (https://www.facebook.com/PoradniaGliwice/)
• telefonicznie 32 231-05-69.

Joanna Misz i Barbara Bogdał

Jak rozmawiać z dzieckiem o koronawirusie?

Dla młodszych dzieci polecamy książeczkę do pobrania w PDF opracowaną przez kolumbijską psycholog Manuelę Molinę Cruz:
https://www.mindheart.co/descargables


Warto zapoznać się równiez z cennymi wskazówkami jak zadbać o nasze dzieci tym trudnym czasie dr Magdaleny Śniegulska, psycholog z Uniwersytetu SWPS:
https://swps.pl/centrum-prasowe/informacje-prasowe/21361-jak-rozmawiac-z-dziecmi-o-koronawirusie

Bajka terapeutyczna dla dzieci,
która pomoże zrozumieć nowe zasady obowiązujące
w przedszkolu. 

http://emocjeprzedszkolaka.pl/index.php/2020/05/09/nowe-zasady-w-przedszkolu-darmowa-bajka-terapeutyczna-ebook/?fbclid=IwAR3gOfqTIaYNseMWsoeFhsKg9QnGmQhoVUllM2GGBlIUdK_wyzH9L1NM1K8


Jak pomóc w przeżywaniu trudnych emocji złości, smutku, strachu – związanymi z pandemią. 

https://view.genial.ly/5e8b7c6b2f4c5b0e17fa8a8d/interactive-content-emocjonalna-apteczka-pierwszej-pomocy

TELEFON ZAUFANIA

Od 1 października 2019r. rusza całodobowa bezpłatna infolinia
dla dzieci, młodzieży, rodziców i pedagogów
800 080 222  
Jesteś rodzicem lub opiekunem: 
masz problem z dzieckiem, dorastającym
nastolatkiem i nie wiesz jak mu pomóc? 

Konsultanci ITAKI są gotowi do świadczenia pomocy nawet w najtrudniejszych sytuacjach. 
Każda osoba potrzebująca pomocy będzie mogła zgłosić się po wsparcie. 
Wszystkie działania są realizowane bezpłatnie i anonimowo. 
Specjaliści Fundacji ITAKA to doświadczeni psychologowie, pedagodzy i prawnicy, którzy udzielają porad zarówno przez telefon, czat jak i e-mail.
Pełen wykaz dyżurów można znaleźć na oficjalnej stronie projektu: WWW.LINIADZIECIOM.PL

E-PAPIEROSY

O SZKODLIWOŚCI E-PAPIEROSÓW
Informacja opracowana przez Główny Inspektorat Sanitarny przy współpracy z Ministerstwem Edukacji Narodowej na temat potencjalnych zagrożeń związanych ze stosowaniem elektronicznych papierosów. 

“E-PAPIEROSY”

ZAGROŻENIA ZWIĄZANE Z INTERNETEM

“Nasze dzieci żyją równocześnie w dwóch światach. Tym fizycznym i tym wirtualnym. Offline i online. 
Oba są dla nich naturalne i oba są ważne. W obu potrzebują naszej troski” – powiedział minister cyfryzacji Marek Zagórski
Prezentujemy edukacyjny materiał filmowy, w którym został poruszany problem nadużywania Internetu przez dzieci.

INTERNET